Συνομιλώντας με μία κοινωνική λειτουργό ορφανοτροφείου της Θεσσαλίας…
Τα παιδιά μας όπως τα αποκαλούν οι εργαζόμενοι στα ιδρύματα αντιμετωπίζουν ένα είδος διπλής ορφάνιας!
Η εξήγηση:
Δεν είναι μόνο το γεγονός της εγκατάλειψης ή της αδυναμίας των γονιών να τα μεγαλώσουν και να φροντίσουν για την ανατροφή τους κατά την νηπιακή-παιδική ηλικία αλλά τι γίνονται αυτά τα παιδιά-έφηβοι πια ,όταν ενηλικιώνονται τυπικά στα 18 έτη. Με βάση τη νομοθεσία το εκάστοτε κοινωφελές ίδρυμα δεν μπορεί να τα φιλοξενήσει περαιτέρω.
Επομένως, εξερχόμενα από το ίδρυμα βρίσκονται ξανά σε ένα νέο περιβάλλον εγκατάλειψης ειδικά αν δεν υπάρχει κάποιος κοντινός συγγενής. Αντιλαμβανόμαστε δεδομένης της χρονικής συγκυρίας και της δυσκολίας σε όλα τα επίπεδα πως ένα τέτοιο άτομο μπορεί να ενταχθεί στη κοινωνία. Πώς να σπουδάσει και πώς να αντεπεξέλθει σε όλα. Αν αναλογιστεί κανείς πως ο μέσος 18χρονος υπό κανονικές συνθήκες εξαρτάται ακόμη από την οικογένεια!
Σαφέστατα και η ύπαρξη ιδρυμάτων είναι σωτήρια σε τέτοιες περιπτώσεις .Όμως, μετά το κοινωνικό πρόβλημα μοιάζει να συνεχίζεται. Άτυπα από συμπολίτες εθελοντές υπάρχει κάποια βοήθεια είτε προς ανεύρεση εργασίας είτε προς βοήθειας οικονομικής για σπουδές. Όπως μας είπε βέβαια η κοινωνική λειτουργός «χρειάζονται ακόμη ψυχολογική υποστήριξη την οποία δεν μπορούν να έχουν από εμάς».
Πραγματικά κανείς δε θα ήθελε να βρίσκεται σε αυτή τη θέση και κανείς δε μπορεί να το καταλάβει!
Η ανακούφιση έρχεται όταν μάθουμε πως τα παιδιά μας τα κατάφεραν και εκεί έξω!
Γράφει για την larisacitynews.gr
Μένια Τζιοβάρα
Πολιτική Επιστήμονας Νομικής Αθηνών
Follow on Instagram
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου