Δημόσιο ενάντια ιδιωτικού τομέα…
Μια σχετικά καινούρια λέξη στην καθημερινότητα μας είναι αυτή των ιδιωτικοποιήσεων ή για την ακρίβεια μια λέξη που έχει πολυειπωθεί αφού η γένεσή της άπτεται στην δεκαετία του 80’ στην Αγγλία αλλά και στις ΗΠΑ μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Η ιδιωτικοποίηση ως έννοια έχει τόσο επικριθεί αλλά και κατακριθεί από τους οικονομολόγους αντίστοιχα. Η αλήθεια βέβαια είναι κάπου στη μέση. Οι κυβερνήσεις τις χρησιμοποιούν τα τελευταία χρόνια ως αντίδοτο στην επανεκκίνηση της οικονομίας και της περιστολής των περιττών δαπανών. Ο δημόσιος τομέας κατακριθείς πολλάκις για τις σπατάλες και την αναποτελεσματικότητα του ως προς την παροχή δημόσιων αγαθών υψίστης ποιότητας και ωφέλειας έρχεται να υποκατασταθεί από την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις φιλόδοξες πρακτικές των εμπλεκομένων .
Είναι όμως έτσι; Και γιατί κάποιοι οικονομολόγοι δυσπιστούν;
Στην πραγματικότητα τα τελευταία 10 χρόνια ζούμε στο έπακρο την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και το έθνος-κράτος έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Έχει εισέλθει δυναμικά η απευθείας ξένη επένδυση αλλά και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ένα καινούριο είδος επιχείρησης , αυτής της κεφαλαιουχικής και το ειδικό νομικό καθεστώς που την διέπει αλλά και το new public management είναι μόνο η αρχή.
Με τον όρο ιδιωτικοποίηση εννοούμε την ανάθεση του management ενός δημοσίου φορέα σε έναν ιδιωτικό. Αυτό μπορεί να προσκρούει σε εμπόδια από την πλευρά των συνδικαλιστών αλλά από την άλλη μπορεί να μειώνει το δημόσιο χρέος ενός κράτους. Βέβαια, το κράτος μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα από τις κοινωνικές αντιδράσεις ιδίως σε νευραλγικούς χώρους όπως η ενέργεια , επομένως το κοινωνικό κόστος εδώ είναι μεγαλύτερο από το οικονομικό.
Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις όμως είναι πιο κερδοφόρες , αποτελεσματικότερες και ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα είναι ο περιορισμός των ελλειμματικών προϋπολογισμών.
Επίσης, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις υπάρχει λιγότερη ανάμειξη του κράτους και τα παραγόμενα αγαθά είναι καλύτερης ποιότητας αφού ο στόχος είναι παράλληλα και το κέρδος. Κατόπιν, μακροοικονομικοί στόχοι τίθενται όπως διαφάνεια, κίνητρα για εργαζομένους, αυξημένη αποτελεσματικότητα και εξυγίανση προβληματικών επιχειρήσεων.
Στην αντίπερα όχθη στην ιδιωτικοποίηση επικρατεί ο νόμος του ισχυρότερου, αναντιστοιχία στόχου και κοινωνικής ευημερίας, πιθανή αύξηση ανεργίας, αθέμιτος ανταγωνισμός και αποκλεισμός κάποιων πολιτών προς απόλαυση των αγαθών αλλά και οι αρνητικές επιπτώσεις από πιθανή αύξηση τιμών και μεγαλύτερη βαρύτητα στο ιδιωτικό κόστος παρά στο κοινωνικό.
Οι ιδιωτικοποιήσεις όμως για αυτούς που τις κατακρίνουν είναι και ένα καλά στημένο παιχνίδι κερδοσκοπίας!
Η εξήγηση είναι πως γύρω από την όλη διαδικασία εμπλέκονται γραφεία παροχής συμβουλών, δικηγορικά γραφεία κλπ όπου αφενός προτείνουν την ιδιωτικοποίηση προς εξυγίανση και αφετέρου αγοράζουν οι ίδιοι φθηνά προς χάριν πλουτισμού ή κοινώς κερδοσκοπίας.
Τέλος, διάκριση γίνεται μεταξύ εγχώριας ιδιωτικοποίησης και εκτός αυτής. Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι το κεφάλαιο είναι διαρκές, έχει ανταλλακτική αξία και αθροιστική τάση. Η επιρροή που δέχεται από εξωτερικούς παράγοντες έχει να κάνει με τη μορφή που έχει λάβει όπως π.χ στην Ελλάδα η εισαγωγή προϊόντων από την Κίνα. Εδώ έγκειται βέβαια και ο ρόλος του Διεθνούς εμπορίου.
Επομένως και στις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο;
Γράφει για την larisacitynews.gr
Μένια Τζιοβάρα
Πολιτική Επιστήμονας Νομικής Αθηνών
Follow on Instagram
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου