20 Νοεμβρίου έχει οριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη
η παγκόσμια ημέρα του παιδιού. Όπως
όλοι είδαμε και η Google είχε στην αρχική της σελίδα
αφιέρωμα σε αυτή τη μέρα. Το τι ακριβώς γιορτάζεται ,και το τι έχει θεσπιστεί
νομοθετικά ίσως είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Μια σειρά από ανθρώπινα δικαιώματα
,τα οποία εξειδικεύονται στην παιδική-βρεφική ηλικία. Για την ιστορία η χώρα
μας δεσμεύεται από το 1992 από τη διεθνή σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού
όπου καλείται να τα εφαρμόσει και να τα ενσωματώσει στο δίκαιο της, χωρίς
ωστόσο να υφίσταται αυτοτελές ελληνικό δίκαιο για τα δικαιώματα των παιδιών.
Κατά κάποιο τρόπο ενσωματώνονται στα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα.
Ένας
πολύπαθος κλάδος στην Ελλάδα, αυτός της εκπαίδευσης είναι συνάμα και αυτός της
διαμόρφωσης της παιδικής προσωπικότητας αλλά και του αυριανού πολίτη μέσα στην
κοινωνία. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα όπου
κατεξοχήν αφορά και το δικαίωμα του παιδιού σε
αυτό. Φανταστείτε μια χώρα όπου θα είχε διακρίσεις ως προς την πρόσβαση
παιδιών σε αυτό και τι καταστροφικές συνέπειες θα υπήρχαν. Το δικαίωμα στην
εκπαίδευση είναι αναφαίρετο! Η πρόσβαση σε αυτή είναι ευτυχώς στη χώρα μας
καθολική και υποχρεωτική! Δεν ήταν πάντα έτσι. Στις δεκαετίες του 1950 για
παράδειγμα διέκοπταν πολλά παιδιά την φοίτηση τους από το δημοτικό είτε για να
εργαστούν σε αγροτικές δουλειές κυρίως τα αγόρια , γιατί πολλά κορίτσια δεν
πήγαιναν καν στο σχολείο! Όπως επίσης δεν εγγραφόταν καν στα οικεία δημοτολόγια
αφού δε θεωρούνταν ως παιδιά αλλά ούτε καν ως μελλοντικοί πολίτες με
δικαιώματα.
Το δικαίωμα της πρόσβασης των παιδιών στην
εκπαίδευση σε κάθε βαθμίδα της έχει αποτελέσματα τα οποία σαφώς είναι θετικά αλλά και αναπαραγωγικά
ήτοι αντίκτυπο με γεωμετρική πρόοδο. Δηλαδή, όπως για παράδειγμα η φτώχια ως
κοινωνικό φαινόμενο αυξάνεται και αναπαράγεται δυστυχώς ραγδαία έτσι και η
εκπαίδευση όσο εντείνεται και το παιδί εκπαιδεύεται έχει αντίκτυπο στην
κοινωνία των πολιτών συνολικά.
Αντίβαρο λοιπόν στην φτώχια και
την ανέχεια.
Τι
γίνεται όμως με το νέο φαινόμενο των νεόπτωχων-μορφωμένων ανθρώπων που λόγω της
οικονομικής συγκυρίας είναι φτωχοί οικονομικά και πολλοί πλούσιοι πνευματικά;
Οξύμωρο θα έλεγε κανείς…
Και όμως είναι φαινόμενο των
καιρών μας.
Όσον
αφορά τώρα το κομμάτι της βασικής εκπαίδευσης ένα ελπιδοφόρο μήνυμα είναι αυτό
που έρχεται από τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, τα γνωστά σε όλους ΣΔΕ.
Είναι σχολεία που προσφέρουν σε ενήλικες όπου δεν ολοκλήρωσαν το σχολείο σε
δεύτερο βαθμό, να έχουν πρόσβαση και να λάβουν απολυτήριο γυμνασίου-λυκείου.
Να
λοιπόν ένα δικαίωμα που στερήθηκε ένα παιδί , υλοποιείται σε έναν ενήλικα!
Σίγουρα
ποτέ δεν είναι αργά αλλά η παιδική ηλικία οφείλει να είναι συνυφασμένη με το σχολείο και την εκπαίδευση και για
λόγους κοινωνικοποίησης!
Όπως λοιπόν έχει
ειπωθεί: « κάθε φορά που χτίζεται ένα σχολείο , κλείνει μια φυλακή»
Β. Ουγκώ.
Γράφει για την larisacitynews.GR
Μένια Τζιοβάρα
Πολιτική Επιστήμονας Νομικής Αθήνας
Follow on Instagram
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου